Il dio

il dio personale, mio
mio dio io dio mio
– chi se ne frega
d’umiltà,
d’alterità coatta
dell’umanitaria affettazione
falsa e quant’altro
a cui i poeti
(anche quelli grandi)
indulgono –
è totalitario è splendente
dionisiaco trionfante
έρίβρομον
immortale aureo
spirito che ha ambiguità
ma mai dubbi
che non esita di strappare
e lacerando includere
ma non per bontà
solo per ferina
gioia
di belva
inumana.

il mio dio personale
entra
con la rovente
estate.

Nota

30. Διονύσου, θυμίαμα, στύρακα.

Κικλήσκω Διόνυσον ἐρίβρομον, εὐαστῆρα,
πρωτόγονον, διφυῆ, τρίγονον, Βακχεῖον ἄνακτα,
ἄγριον, ἄρρητον, κρύφιον, δικέρωτα, δίμορφον,
κισσόβρυον, ταυρωπόν, ἀρήϊον, εὔϊον, ἁγνόν,
ὠμάδιον, τριετῆ, βοτρυοτρὸφον, ἐρνεσίπεπλον.
Εὐβουλεῦ, πολύβουλε, Διὸς καὶ Περσεφονείης
ἀρρήτοις λέκτροισι τεκνωθείς, ἄμβροτε δαῖμον·
κλῦθι μάκαρ φωνῆς, ἡδὺς δ’ ἐπίπνευσον ἐνηής,
εὐμενὲς ἦτορ ἔχων, σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις.

Transliteration:
(See this page: Transliteration of Ancient Greek)

30. Diónysou, thymíama, stýraka

Kiklískoh Diónyson ærívromon, evastíra,
prohtógonon, diphií, trígonon, Vakheion ánakta,
ágrion, árriton, krýphion, dikǽrohta, dímorphon,
kissóvryon, tavrohpón, Aríion, évion, agnón,
ohmádion, triætí, votryotróphon, ærnæsípæplon.
Evvouléf, polývoulæ, Diós kai Pærsæphoneiis
arrítis lǽktrisi tæknohtheis, ámvrotæ daimon;
klýthi, mákar phohnís, idýs d’ æpípnefson æniís,
evmænǽs ítor ǽkhohn, sýn evzóhnisi tithínais.